وقتی تازه‌واردها دست به دامن قدیمی‌ها می‌شوند؛ پخش همزمان، راه نجات یا عقب‌گرد؟!

بازار وی‌اودی‌ها (پلتفرم‌های نمایش خانگی) در ایران به نقطه‌ای رسیده که بسیاری از معادلات آن با منطق اقتصادی، فنی یا رسانه‌ای نمی‌خواند. در حالی که برخی پلتفرم‌های باسابقه برای حفظ سهم بازار همچنان در حال سرمایه‌گذاری و تولید هستند، شاهد ظهور پلتفرم‌های تازه‌واردی هستیم که حتی مخاطب، زیرساخت و برند مشخصی ندارند، اما به‌ناگاه مجوز فعالیت و پخش محتوای حرفه‌ای دریافت می‌کنند.

جالب‌تر اینکه این پلتفرم‌های بی‌نام و نشان، به دلیل ناتوانی در جذب مخاطب یا نداشتن بستر فنی پایدار، در نهایت با پلتفرم‌های قدیمی وارد همکاری می‌شوند و سریال‌ها را به‌صورت پخش همزمان روی چند سامانه منتشر می‌کنند؛ اقدامی که نه تنها به سردرگمی مخاطب دامن می‌زند، بلکه نشانه‌ای از بی‌برنامگی و نبود سیاست‌گذاری منسجم در حوزه رسانه‌های نوین است.

اما سؤال اساسی‌تر اینجاست: بودجه تولید این سریال‌ها از کجا تأمین می‌شود؟
در شرایطی که بسیاری از پلتفرم‌های باسابقه با مشکلات اقتصادی و محدودیت‌های مالی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، پلتفرم‌های تازه‌کار چگونه و با کدام پشتوانه اقدام به تولید سریال‌هایی پرهزینه می‌کنند؟
برخی گزارش‌ها حکایت از ورود سرمایه‌های غیرشفاف یا وابسته به نهادهای خاص دارند؛ سرمایه‌هایی که به‌جای حرکت به سمت توسعه رسانه‌ای و رقابت سالم، صرف تولید محتوای ضعیف و پراکنده‌ای می‌شود که در نهایت هم توسط پلتفرم‌های باسابقه پخش می‌شوند تا اصلاً دیده شوند!

صدور مجوز برای چنین پلتفرم‌هایی بدون بررسی توانمندی واقعی، فقدان مدل اقتصادی مشخص و نداشتن شفافیت مالی، نه‌تنها به کیفیت بازار آسیب زده بلکه اعتماد مخاطب را نیز خدشه‌دار کرده است.
اگر قرار است هر سامانه‌ای تنها با روابط یا مجوزهای خاص، بودجه بگیرد، محتوا تولید کند و بعد از شکست در جذب مخاطب، برای بقا به «پخش همزمان» روی آورد، باید پرسید اصلاً نقش نهاد ناظر در این میان چیست؟
و چرا استانداردی برای سنجش صلاحیت وجود ندارد؟

آنچه امروز در حال وقوع است، تنها یک عقب‌گرد رسانه‌ای نیست؛ بلکه اتلاف منابع، سرگردانی مخاطب و فربه شدن بازار محتواهای بدون هویت است.